Απελπισμένοι εργαζόμενοι…

Του Γιώργου Λαμπράκη

Ενα πραγματικό δράμα ζουν οι εργαζόμενοι με πεντάμηνες συμβάσεις απασχόλησης στο Δήμο Βόλου και την Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας, που όχι μόνο είναι απλήρωτοι εδώ και σχεδόν δύο μήνες, αλλά γίνονται αντικείμενα εμπαιγμού από διάφορους ανευθυνοϋπεύθυνους γραφειοκράτες.

Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν βιώσει πολύ καλά στο πετσί τους τις οδυνηρές συνέπειες της μακροχρόνιας ανεργίας, προσελήφθησαν πριν από λίγο καιρό με την ελπίδα ότι έστω και για κάποιους μήνες θα εξασφαλίσουν ένα εισόδημα. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο. Περίπου 600 ευρώ το μήνα είναι οι αποδοχές τους, ενώ απασχολούνται στην υπηρεσία Καθαριότητας και σε άλλες σχετικές εργασίες. Δηλαδή, δεν έχουν στρογγυλοκαθίσει πίσω από γραφεία αλλά δουλεύουν πραγματικά και μάλιστα κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Οι ίδιοι καταγγέλλουν ότι τους έστειλαν να μαζέψουν σκουπίδια χωρίς να κάνουν τα απαραίτητα εμβόλια, ενώ σύμφωνα πάντα με τις ίδιες καταγγελίες ένας συνάδελφός τους έχει ήδη μολυνθεί και αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τη υγεία του.

Παρ’ όλα αυτά, οι πενταμηνίτες συμβασιούχοι παραμένουν απλήρωτοι χωρίς να γνωρίζουν το γιατί και το πιο σημαντικό, δίχως να τους διαβεβαιώνει κάποιος για το πότε θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους.

Πρόκειται για εργαζόμενους με οικογένειες και τεράστιες υποχρεώσεις που βρίσκονται σε πραγματικό αδιέξοδο. Τόσο καιρό και ενώ ήταν άνεργοι και απελπισμένοι, ήλπιζαν ότι θα βρουν μια προσωρινή έστω απασχόληση, για να καλύψουν κάποιες από τις ανάγκες τους. Η πρόσληψή τους στα προγράμματα πεντάμηνης εργασίας του Δήμου και της Περιφέρειας, αποτέλεσε για αυτούς πραγματική αχτίδα αισιοδοξίας. Ωστόσο οι προσδοκίες τους γρήγορα διαψεύστηκαν και εδώ και αρκετές ημέρες βρίσκονται επί ποδός, διεκδικώντας το αυτονόητο, να πληρωθούν για την εργασία που προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν.

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αδυνατούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις, όπως η πληρωμή λογαριασμών και τη θέρμανση των σπιτιών τους. Την ίδια στιγμή κανείς δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τους ενημερώσει για το πότε θα πληρωθούν. Η υπομονή τους εξαντλείται και η απελπισία τους μεγαλώνει. Αυτός ο συνδυασμός αποτελεί ό,τι χειρότερο για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο, πολύ δε περισσότερο αν πρόκειται για οικογενειάρχη με υποχρεώσεις και απλήρωτους λογαριασμούς.

Όταν εξαγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες και μεγαλόστομες ανακοινώσεις τα προγράμματα των πεντάμηνων συμβάσεων απασχόλησης, οι υπεύθυνοι έκαναν λόγο για σημαντική βοήθεια σε συγκεκριμένες ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας. Κάποιοι τα παρουσίασαν σαν πραγματική «ανάσα» για μακροχρόνια ανέργους και πολύτεκνους.

Δυστυχώς, δύο μόλις μήνες μετά της εφαρμογή των προγραμμάτων, τα μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις πήγαν για άλλη μια φορά περίπατο και όσοι προσελήφθησαν έστω και για πέντε μήνες με την ελπίδα πως θα εξασφαλίσουν ένα πενιχρό εισόδημα, βρίσκονται και πάλι στο σημείο μηδέν. Χωρίς λεφτά, απελπισμένοι και οργισμένοι και δίχως την παραμικρή προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.

Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα